Krótka charakterystyka miodu rzepakowego

Jest miodem wiosennym, bardzo popularnym w naszym kraju. W postaci płynnej jest prawie bezbarwny, lekko słomkowy lub jasnożółty z zielonkawym podbarwieniem. Bardzo szybko się krystalizuje, przyjmując mazistą („smalcowatą”) konsystencję oraz biało-kremową barwę. Jego zapach przypomina woń kwiatów rzepaku, może być duszący, a przez innych odbierany jako niemiły. Obróbka cieplna minimalizuje zapach. Miód ten ma trochę dziwny smak. Jest łagodny, ale mdły, z nutą goryczki. Zbierany jest głównie na przełomie maja i czerwca. Trzeba go przechowywać w szczelnie zamkniętych szklanych naczyniach, gdyż bardzo chłonie wilgoć.

Kiedy pomaga spożywanie miodu rzepakowego?
- Wyczerpanie
- Dolegliwości układu sercowo-naczyniowego
- Schorzenia wątroby i dróg żółciowych
- Schorzenia nerek i dróg moczowych

Krótka charakterystyka miodu akacjowego

Miód ma kolor biały lub kremowy, zapach kwiatów akacji, smak słodki, mdły. Znajduje zastosowanie przy zaburzeniach układu trawiennego (zgaga, kwasota). Długo krystalizuje. Miód akacjowy pozyskuje się w okresie kwitnięcia wspomnianej rośliny. Jest on zupełnie inny od wszystkich bursztynowych, czy herbacianych miodów. Jego barwa jest niebywała… Jest to miód jasnosłomkowego koloru, czasem przechodzący w słomkowożółty. W postaci lejącej znowuż, jest prawie bezbarwny. Po skrystalizowaniu przybiera biały lub kremowo-żółty kolor. Krystalizacji ulega bardzo wolno, a w postaci płynnej może pozostać przez kilka miesięcy. Pachnie nieco mdło, z wyczuwalną nutą woni kwiatów akacjowych. Ma subtelny, ale słodki smak, toteż zyskał uznanie wśród najmłodszych konsumentów. Jak każdy miód, miód akacjowy ma zastosowanie we wspomaganiu leczenia przeróżnych dolegliwości. Podobnie do reszty miodów zdradza zbawienne oddziaływanie na nasz układ pokarmowy.

Kiedy pomaga spożywanie miodu akacjowego?
- W zaburzeniach trawienia,
- Skurczach,
- Zapaleniach żołądka i jelit oraz przy nadmiernej sekrecji soków żołądkowych (nadkwaśność).
- Bywa pomocniczo wykorzystywany w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy.
- Usprawnia też pracę wątroby, wspomagając jej „detoksykację”. Może być stosowany u cukrzyków z łagodną postacią choroby.

Krótka charakterystyka miodu lipowego

Uzyskanie czystego miodu w naturalnych warunkach jest dość trudne. Wszystko to za sprawą faktu, iż lipa jest drzewem stosunkowo rzadko spotykanym w naszym kraju. Ponadto drzewa te najczęściej rosną przy drogach,
czy też parkach. Bardzo trudno jest odnaleźć większe skupisko takich drzew, szczególnie takich rosnących w sprzyjających warunkach, czyli z dala od spalin samochodów. Tym bardziej miód lipowy jest bardzo cenny. Jego unikatowość oraz niesamowite właściwości wynikają z nektaru lipy. Miód lipowy podobnie jak napar z kwiatów lipy posiada właściwości lecznicze szczególnie na dolegliwości górnych dróg oddechowych jak i typowe przeziębienia. Substancje zawarte w kwiatach lipy, przenoszone przez pszczoły do miodu lipowego, mają działanie wykrztuśne, co jest pożądane w przypadku infekcji gardła. Również w przypadku ogólnego przeziębienia czy grypy miód lipowy jest zalecany z powodu działania napotnego. Ponadto kwiat lipy, a tym samym miód powstający z jej nektaru, stosuje się w chorobach z gorączką. W połączeniu z innymi składnikami pochodzenia naturalnego, jak na przykład sok malinowy czy też kwiat czarnego bzu, miód lipowy jest do dziś dnia stosowany jako naturalny środek leczenia oraz łagodzenia objawów grypy i przeziębienia. Jak widać więc spożywanie miodu lipowego na pewno się opłaca. Warto więc odpowiednio zaopatrzyć się w miód lipowy. O jakości miodu lipowego decyduje jednak kilka ważnych czynników. Bardzo ważne jest, aby pszczoły miały dostęp do niezanieczyszczonych kwiatów lipy, bo wtedy nektar jest najlepszej jakości. W dużej mierze zależy to od pogody jaka jest w danym roku i jeśli jest szczególnie sprzyja nektarowaniu lip, to miody są wtedy wyjątkowo jasne. W sprzedaży dostępne są również miody powstałe częściowo z nektaru lip a częściowo z innych kwiatów. Niemniej miód lipowy, również ten częściowo lipowy, cechuje się jasna barwą, charakterystycznym zapachem przypominającym zapach kwiatu lipy oraz smakiem lekko ostrym. Właśnie ten smak lekko szczypiący w język jest znakiem rozpoznawczym tego gatunku miodu.

Krótka charakterystyka miodu wielokwiatowego

Zbierany jest z różnych roślin uprawnych, kwiatów i ziół. Kolor od jasno-ciemnobrązowego. Zapach zależy od zebranego nektaru. Stosowany przeciw anemii i przeciwalergiczny. Miody wielokwiatowe to duża grupa miodów których smak, barwa i walory zdrowotne uzależnione są od gatunków roślin oblatywanych przez pszczoły, zróżnicowania rejonów stacjonowana pasiek czy terminów pozyskiwania. Można tu wymienić miody wielokwiatowe wiosenne o jasnych barwach i delikatnych smakach, miody z środka lata zawierające nektar lipy, facelii, gorczycy czy późniejsze z gryką czy słonecznikiem. Szczególnym przykładem takiego miodu z naszej pasieki jest miód wielokwiatowy łąkowy i lipowo- bławatkowy. Miody wielokwiatowe najczęściej poleca się w przypadku alergii pyłkowych- żucie plastra z miodem wielokwiatowym pozwala chorym na uodpornienie się na poszczególne pyłki-alergeny. Miód wielokwiatowy może mieć różną barwę, od jasnokremowej do herbacianej. Po skrystalizowaniu ma zabarwienie od jasnożółtego lub jasnoszarego do jasnobrązowego. Zapach miodu wielokwiatowego jest raczej silny, podobny do zapachu wosku pszczelego. W smaku jest bardzo zróżnicowany, zależnie od składu nektaru, słodki, łagodny do ostrego z posmakiem gorzkawym. Miód z wiosennych roślin w stanie płynnym jest jasny, ma przyjemny delikatny zapach kwiatowy i łagodny smak. Natomiast miód pochodzący z nektaru kwiatów letnich jest znacznie ciemniejszy oraz odznacza się zdecydowanym smakiem i zapachem. Miód wielokwiatowy pod względem składu chemicznego cechuje duża różnorodność. Szczególnie dużą zawartością cukrów prostych odznacza się miód wielokwiatowy z kwiatów wiosennych. Natomiast miody pochodzące z pełni lata i późniejsze są bogatsze w enzymy, biopierwiastki i związki o działaniu przeciwdrobnoustrojowym.

  Krótka charakterystyka miodu gryczanego

Kolor od bursztynowego do ciemnobrązowego.
Ma silny zapach kwiatów gryki, w smaku ostry, lekko piekący. Zawiera dużo magnezu i witamin. Stosowany w schorzeniach układu krążenia, miażdżycy, osłabieniu pamięci, a także pozłamaniach. Miód gryczany należy do miodów najpóźniejszych. Pszczelarze miód ten odbierają pszczołom pod koniec lipca. W stanie świeżym (lejąca patoka) ma kolor ciemno-brązowy, oraz posiada bardzo silny aromat kwiatów gryki. Miód gryczany zawiera zwykle większą ilość wody, dlatego normy ustalają górną granicę zawartości wody na 23%. Miód gryczany rozpoczyna krystalizację od wielu zarodników równocześnie tworząc masę składającą się z wielu ziaren kryształu (krupiec). Czasami po skrystalizowaniu miodu na jego powierzchni tworzy się warstwa miodu rzadkiego nie skrystalizowanego, dokładnie oddzielona od części skrystalizowanej. Robi się tak tylko wtedy gdy miód zawiera zbyt dużą ilość wody, lub, jeżeli miód krystalizuje w wysokich temperaturach. Właśnie, dlatego ważne jest, aby miód przechowywać w temp.4-10 stopni C. Pszczelarze z reguły dbają o to, aby miód odstał się w odstojnikach i ta rzadsza frakcja zbierana jest z jego powierzchni i przekazywana na powrót pszczołom np. na zimowe uzupełnienie zapasów. Miód gryczany po skrystalizowaniu ma barwę jaśniejszą od patoki i konsystencję krupkowatą. W skrystalizowanym miodzie gryczanym w szklanych słoikach często pojawiają się w górnej części słoika na powierzchni miodu i w pobliżu szklanej ścianki-powietrzne pęcherzyki zlewające się w duże powierzchnie. Dzieje się tak z dwóch powodów; miód w czasie krystalizacji zmniejsza swoją objętość i kurczenie się go powoduje odstawanie od ścianki słoika. Czasami ślady powietrzne w górnej części słoika są efektem obecności drożdżaków w miodzie. Te odbarwienia nie są oznaką żadnych nieprawidłowości – ich obecność nie ma nic wspólnego z jakością miodu. Ze względu na dużą zawartość substancji lotnych, pochodnych olejków eterycznych, dużą ilość soli mineralnych oraz inhibin, rutyny, enzymów, hormonów i innych substancji o właściwościach odżywczych i leczniczych, miód ten zakwalifikowany jest obok miodu spadziowego do najbardziej wartościowych. Miód spadziowo-gryczany o zawartości 50% nektaru z gryki i 50% spadzi stawiany jest na pierwszym miejscu wśród miodów przeznaczonych do celów leczniczych i odżywczych. Ziele gryki, kwiat i nektar gryki zawiera rutynę, jest to unikalna substancja występująca również w miodzie gryczanym, która oczyszcza i uszczelnia włoskowate naczynia krwionośne czyniąc je bardziej elastycznymi i wytrzymałymi. Właśnie do potrzeb ludzi chorujących na naczynia krwionośne z ziela gryki produkowany jest lek rutizol. Zawartość rutyny w miodzie gryczanym sprawiła, że w niektórych rejonach świata miód ten nosi nazwę miodu starców. U wszystkich ludzi w wieku starszym czas powoduje różne zmiany w naczyniach krwionośnych i serca. Substancje miodowe a w szczególności rutyna zawarta w miodzie gryczanym hamuje powstawanie tych zmian i likwiduje je, jeśli już powstały. Rutyna ma również wpływ na przyśpieszenie gojenia się ran zewnętrznych i wewnętrznych. Obecność rutyny w pokarmie powoduje lepszą przyswajalność niektórych witamin i aminokwasów. Tak jak wszystkie miody ciemne miód gryczany zawiera dużo soli mineralnych, których ilość kształtuje się w tym miodzie w granicach 1.5-2%. W porównaniu z innymi miodami kwiatowymi miód gryczany ma wyższą zawartość substancji odpornościowych (inhibiny) oraz pierwiastków takich jak: żelazo, magnez, fosfor, potas, mangan, bór, sód, miedź, cynk, wanad, krzem i inne. Zawartość tych substancji chociaż wyższa niż w innych miodach, jest również stosunkowo niewielka w miodach gryczanych, lecz ich prawie 100% przyswajalność z miodu sprawia, iż odgrywają one istotną rolę jeśli miód ten spożywa się często i regularnie. Ze względu na ostry zapach, dzieci za miodem gryczanym nie przepadają, jednak duża ilość biosubstancji mikroelementów, substancji odpornościowych i innych w osnowie łatwo przyswajalnej glukozy sprawia , iż miód ten ma najwyższą przydatność w leczeniu anemii u dzieci i dorosłych, a także wzmocnienia układu immunologicznego (odpornościowego), poprawy całokształtu metabolizmu człowieka niezależnie od wieku. Miód ten jest wyjątkowo przydatny w leczeniu serca i naczyń krwionośnych. Rozpuszczenie miodu w szklance letniej wody wieczorem po to, żeby spożyć go na czczo z rana na 30 minut przed śniadaniem sprawia, że jego znaczenie w leczeniu tych dolegliwości wzrasta 250 krotne! Jest to kuracja długa, ale skuteczna. Znane są przypadki wyleczenia tą metodą nawet wrodzonych wad serca i naczyń krwionośnych. W naszym gospodarstwie w miód gryczany zaopatruje się wiele osób po 80 roku życia, którzy chorując w przeszłości- w trakcie leczenia konwencjonalnego zastosowali ten miód. Nastąpiła tak istotna poprawa zdrowia, że po 80 r. życia funkcjonują sprawnie -niektórzy bez leków. Oceniam, że roczne spożycie miodu przez te osoby kształtuje się w granicach 6-10 kg.na jedną osobę. Całkowite trawienie miodu gryczanego trwa poniżej 2 godzin, lecz jego główna masa (cukry proste) w czasie 15-20 minut są we krwi. Dłuższego trawienia wymaga tylko 2-4% masy miodu gryczanego. Każdy dobry miód wpływa pozytywnie na organizm człowieka: przyspiesza i wzmacnia działanie leków, zmniejsza ich szkodliwe działanie uboczne, zmniejsza szkodliwość używek typu kawa, herbata, alkohol, dym papierosowy (nikotyna). Odtruwa, usuwa ołów i pierwiastki promieniotwórcze z surowicy krwi, tkanki miękkiej i kości człowieka; przyspiesza trawienie łącznie z miodem zjadanego pokarmu, wzmacnia cały organizm, skutecznie odżywia mózg, dodaje sił witalnych, działa antynowotworowo i bakteriostatycznie,- lecz miód gryczany czyni to najlepiej. Zaobserwowano, że stosowanie dużych ilości miodu gryczanego u często chorujących dzieci i starców, po 3 tygodniach stosowania kuracji miodowej wpłynęło zdecydowanie na poprawę stanu zdrowia, w tym na skład krwi tj. poziom czerwonych ciałek, wypełnienie ich hemoglobiną a także ogólny wygląd skóry i samopoczucie. W mojej rodzinie każda niestrawność, ból brzucha, wzdęcia, biegunka i kłopoty z perystaltyką likwidowane są przez wypicie w temp.40 stopni C jednej szklanki wody z miodem( l łyżeczka). W przypadkach trudniejszych wypicie 2-4 szklanek tego napoju. Jak dotąd jeszcze nigdy nie trzeba było poprawiać tej kuracji innymi środkami. Zdarzyło się, że osoby zatrute salmonellą ustrzegły się dolegliwości z tym związanych dzięki zjedzeniu wystarczająco wcześnie dużej ilości miodu. Każdy dobry miód to najprostszy, najłatwiej strawny, najbogatszy w składniki odżywcze i biologicznie czynne pokarm pochodzenia roślinnego uszlachetniony przez pszczoły. Miód w pełni odpowiada wymogom, jakie stawia się produktom spożywczym przeznaczonym dla człowieka. Już w starożytności Hipokrates mając na uwadze miód pszczeli stwierdził ”Dobrze jest, jeśli pokarm jest lekarstwem a lekarstwo pokarmem”.

Krótka charakterystyka miodu wrzosowego

Ma kolor brunatny i ostry, gorzkawy smak. Posiada właściwości lecznicze przy zapaleniu dróg moczowych, kamicy nerkowej oraz zapaleniu jelit. Miód wrzosowy jest bardzo esencjonalny i posiada silny naturalny zapach wrzosu dzięki zawartości olejków eterycznych i stu dwudziestu innych substancji, pochodzących z nektaru. Jego smak jest raczej gorzkawy i ostry, co jest mało popularnym zjawiskiem wśród odmian miodu. Ten rodzaj miodu nie zawiera wielu witamin, za to ich brak rekompensuje duża zawartość enzymów i wolnych aminokwasów. Miód wrzosowy zawiera bardzo dużą ilość hormonów wzrostu, neurohormonów i aż czterdzieści siedem biopierwiastków, które są w łatwy sposób przyswajalny dla organizmu człowieka. Jednak nie sądźmy, iż w miód nie posiada jakichkolwiek witamin. Tak jak wspomniano wcześniej, jest on ubogi w te składniki odżywcze jednak miód pszczeli wrzosowy jest obfity w witaminę B. I to można zaliczyć to jego dużego atutu. Już od wielu lat są także znane uzdrawiające moce miodu. Posiada on właściwości antyseptyczne, jak również idealnie sprawdza się, jako lek w chorobach oczu, serca i układu pokarmowego. Należy tu również wspomnieć o cudownych skutkach, jakie posiada miód wrzosowy, przy leczeniu przeziębień oraz chorób grypopodobnych. Inhubina, która jest składnikiem miodu-jest substancją hamującą rozprzestrzenianie się bakterii i wirusów w organizmie człowieka. Miód wrzosowy, może być świetnie się sprawdza, jako dodatek do potraw. Sosy słodko-kwaśne, mięsa w zalewie miodowej czy nawet jogurt, urozmaicone dodatkiem miodu- mają niepowtarzalny i oryginalny smak. A przy tym i takie potrawy są zdrowe. Nikt nie zaprzeczy genialnemu działaniu miodu. Jest często stosowany w kosmetyce, jako składnik upiększający i wygładzający. Jeśli zmieszamy go z dodatkowym suplementem, może odgrywać rolę peelingu i maseczki. Pamiętajmy, że już Kleopatra doceniała właściwości ówże produktu, kąpiąc się w mleku i miodzie. Dlaczegoż i my nie możemy korzystać z takich cudownych i w stu procentach naturalnych kosmetyków, przypraw czy środków leczniczych? Należy tu również wspomnieć, iż miód w doskonały sposób zastępuje cukier i w przeciwieństwie do białej słodyczy nie zagraża naszemu zdrowiu. Często stosujemy pszczeli miód wrzosowy do herbaty, kawy, kakao. Taki napój ma właściwości rozgrzewające i niejednokrotnie zapobiegł chorobie. W miód możemy spotkać o wielu smakach. Głównym znaczeniem w jego tego typach walorze jest skąd miód pochodzi i z jakiego nektaru został wykonany. Miody o jaśniejszej barwie mają delikatniejszy i bardziej słodki smak. A te o ciemniejszym kolorze, są bardziej ostre i mniej słodkie. Stosujmy ten wspaniały wynalazek natury, na co dzień. Tylko dwie łyżeczki dziennie tego produktu, sprawi, iż znacząco podniesie się nasza odporność, nasza skóra będzie gładsza i serce będzie bić mocniej. Reasumując przy tak wielu pozytywnych cechach miodu wrzosowego, jego wartość jest nie oceniona.

 Krótka charakterystyka miodu nawłociowego

Bardzo wydajna roślina miododajna w kolorze słońca – nawłoć. Właśnie z niej, a konkretnie z nektaru jej kwiatów w okresie lata i jesieni, wytwarzany jest miód o charakterystycznej żółtej barwie i lekko kwaskowatym smaku. Mimoza wykorzystywana jest w leczeniu wielu schorzeń. Do tych samych celów stosowany jest również miód nawłociowy. Miód znajduje zastosowanie nie tylko w kuchni. Jego właściwości z powodzeniem wykorzystujemy także w kosmetyce. Ceniony jest za swoje liczne walory przede wszystkim przez panie. Miód nawłociowy działa moczopędnie i żółciopędnie. Jego właściwości przeciwzapalne wykorzystywane są w okresie przeziębień i grypy. Pomaga w leczeniu chorób górnych dróg oddechowych. Właściwości miodu świetnie sprawdzają się w leczeniu zakażeń dróg moczowych oraz łagodzą objawy kamicy nerkowej. W swym składzie zawiera wiele substancji odżywczych i leczniczych, które poprawiają ukrwienie narządów wewnętrznych, a także krążenie krwi w kończynach dolnych. Korzystnie wpływa na ciśnienie tętnicze krwi, obniżając je. Podobnie działa czosnek. Miód oprócz właściwości prozdrowotnych działa upiększająco, poprawia wygląd skóry oraz ją wygładza. Dzięki dużej zawartości kwercetyny i rutyny, poprawia stan naczyń krwionośnych. Na co miód nawłociowy – stosowany jest bardzo często w stanach zapalnych i zakażeniach dróg moczowych oraz kamicy nerkowej. Miód polecany jest dla osób z nadciśnieniem tętniczym oraz w celu wzmocnienia pracy serca. Wykorzystywany jest w wielu stanach zapalnych, przy przeziębieniach, a także w problemach ze stawami. Świetnie sprawdza się w kuchni, jako dodatek do wielu potraw oraz w formie kanapek czy sporządzonego napoju do picia. Regularne bezpośrednie stosowanie na skórę miodu, wzmacnia jej kondycję i poprawia wygląd. Miód nawłociowy, choć mało popularny i nieczęsto spotykany na półkach sklepowych, jest produktem bardzo wartościowym. Pomaga w leczeniu wielu chorób, wzmacnia organizm, a poza tym korzystnie wpływa na wygląd cery. Warto mieć go w kuchni.

  Krótka charakterystyka miodu faceliowego

Miód faceliowy jest miodem nektarowym, czyli kwiatowym. Wszystkie miody kwiatowe są jasne i odznaczają się intensywnym aromatem. Miód faceliowy produkowany jest z facelii, w Polsce najpopularniejszą jej odmianą jest facelia błękitna, która uznana została za królową roślin miododajnych. Jej wydajność nektarowa jest bardzo duża a okres wegetacji krótki. Miód produkowany z nektaru kwiatów facelii ma bardzo delikatny i lekko kwaskowaty smak oraz kwiatowy zapach. Odznacza się jasnożółtą lub zielonkawą barwą. Posiada on wiele właściwości leczniczych, przez to jest jednym z najbardziej cenionych miodów w Polsce. Miód faceliowy posiada przede wszystkim właściwości lecznicze, używać go powinny osoby mające problemy z nadciśnieniem tętniczym, ponieważ miód skutecznie je obniża. Jest produktem, który świetnie wzmacnia odporność i zapobiega stanom zapalnym górnych dróg oddechowych, ponieważ cechują go właściwości bakteriobójcze. Dzięki zawartej w miodzie cholinie chroni naszą wątrobę, zwłaszcza przy zatruciach. Miód faceliowy wspomaga także leczenie chorób układu pokarmowego: wrzodów żołądka i dwunastnicy, nieżytu żołądka, problemów z woreczkiem żółciowym oraz trzustką. Pomocny jest również przy leczeniu astmy oskrzelowej. To nie jedyne właściwości lecznicze „królewskiego miodu”. Miód faceliowy stosowany jest przy leczeniu chorób układu krążenia, niewydolności mięśnia sercowego oraz miażdżycy. Zawarte w miodzie jony takie, jak: magnez, żelazo i kobalt, wpływają na stymulacje czerwonych ciałek krwi. Miód ten należy spożywać zatem po dużym wysiłku fizycznym oraz intelektualnym. I na sam koniec jeszcze jedna, bardzo ważna wiadomość, a mianowicie, miód o którym mowa obniża toksyczne działanie używek takich, jak alkohol i nikotyna oraz kawa i herbata. Miodu faceliowego powinniśmy używać w czasie przeziębienia lub innych chorób (np. astmy oskrzelowej), dodając go do napojów oraz potraw zamiast cukru. Miód stosujemy szczególnie w czasie przeziębienia, ponieważ ma on wtedy najlepsze działanie, przewyższa skutecznością nawet miód lipowy! Miód faceliowy posiada wiele właściwości leczniczych i dlatego warto jest mieć go w swojej kuchni.